Znacie takie powiedzenie ”wybierać się jak sójka za morze”? Ja aż za bardzo. Wybrać się do Turynu nie mogłam od trzech lat- zawsze była jakaś wymówka. Brak bezpośrednich lotów, bilety w kieszeni ale brak opieki dla psa/święta za pasem/debet na koncie po Islandii. I tak oto przyszedł moment, kiedy powiedziałam sobie: dosyć Gosia, dalej tak nie może być, jak nie Ty, to kto, you only live once, pantha rei. Zdziwicie się ale namówić mojego Włocha do wyjazdu do Włoch wcale nie jest tak łatwo. No chyba, że do biletów dopłacamy 4 złote, wtedy prawie nie protestuje, a ja nie muszę miesiąc przed szantażować oddaniem pierścionka. True story.

---

Czemu tak bardzo uparłam się na ten Turyn? Czy to dlatego, że w głowie zamieszał mi kiedyś pewien amant* i chciałam zobaczyć jak to będzie wracać do tych miejsc? Poniekąd, prawda jest też taka, że mój ostatni raz w mieście był kompletnie chaotyczny. Mimo, że spędziłam tam grubo ponad miesiąc, tak naprawdę pamiętałam całkiem niewiele. Najbardziej na świecie chciałam zweryfikować czy po tylu latach i pójściu po rozum do głowy nadal chciałabym się tam przeprowadzic i wiecie co? Kurczę, ja naparwde chcę tam mieszkać. Domyśliliście się już, że zaczęłam wiercenie w brzuchu w tej sprawie, no nie?

*Sergio, nie czytaj!

Co takiego jest w tym mieście, że mnie tak przyciąga? Generalnie Włochy przyciągają mnie same przez się, czuję się tam dobrze, lepiej, czy to wszystko nie są jakieś znaki? Turyn otoczony jest wzgórzami, w Alpy jest stamtąd całkiem blisko, tak samo jak i nad morze. Przez miasto przepływa dużą rzeką i jest tam ogromną ilość parków. Turyn nie jest za duży, a to, że jest piękny, zobaczycie zaraz sami. Ostatnie lata pokazały również, że jest to najbardziej wegańskie włoskie miasto- wiecie, że nie musieliśmy nawet specjalnie szukać miejsc, żeby coś zjeść? Jeśli nie o to w życiu chodzi, żeby czuć się dobrze w miejscu, w którym mieszkasz, to ja nie wiem o co.

Normalnie jadąc w miejsce, na które napalam się od lat, widząc w prognozie pogody deszcz, deszcz i deszcz, chce mi się płakać. Tym razem zupełnie mi to nie przeszkadzało, bo będąc w Turynie możesz śmiało zapomnieć o istnieniu parasolki (do czasu, aż jak grzyby po deszczu zaczną wyrastać uliczni sprzedawcy zza dosłownie każdego rogu). Centrum miasta składa się z nieskończonej ilości krużganków, kiedyś zbudowanych dla króla, który to chciał się przechadzać ulicami nawet w deszczowe dni. Czasami miałam wrażenie, że niektóre uliczki przypominają mi Kraków, może nie bez powodu oba miasta były kiedyś stolicami w swoich krajach.

Podczas mojego poprzedniego pobytu nie mogłam pozwolić sobie na zbyt wiele wydatków, dlatego dopiero tym razem zdecydowałam się zobaczyć Muzeum Egiptu. Miałam kiedyś poważna zajawkę na starożytny Egipt- swojego kota nazwałam Luksor i tak deep inside nadal chce tatuaż z okiem boga Ra. Jak nie zwiedzać Muzeum Egiptu? Na pewno w niedzielę- ilość rozwrzeszczanych dzieciaków jest wyższa niż wszystkich mumii, nie ma także jednej ścieżki zwiedzania, więc robi się bałagan.

Fun fact: wiecie gdzie kończy się weganizm? Wtedy, kiedy trzeba iść po wifi do McDonaldsa. A tak poważnie, to każdy bar ma mleko sojowe i wegańskie cornetti, a najlepszym (bólem dupy) i tak jest targ przy Porta Palazzo. To największy targ w Europie i namiastka raju dla takiej osoby jak ja. Rany, ile tam było pyszności! Ile ja cierpiałam, że nie mogę tego wszystkiego sobie kupić i zjeść! Ile było tam roślin, których nigdy nie widziałam na oczy! Widzicie już? Przecież to idealne miasto!

All you CAN’T eat:

Dla podbicia SEO na blogu dopisuję: całun turyński, fabryka fiata, lavazza, Juventus, Mole Antoneliana. Jeśli już bardzo chcecie, to po kolei: całun nie jest wystawiany zwykłym śmiertelnikom, fabryki Fiata przeniosły się do Chin, Juve- nie mam zdania, ale mój facet bardzo nie lubi, więc nie powinnam się rozczulać, z Mole jest ładny widok, a w środku są m.in. buty Marilyn Monroe. Jeśli wolicie poczuć się jak lokalsi, idzcie w dzień do parku Valentino, na obiad (kolację) do Fratelli Roselli, a na wieczorne piwo na San Salvario. Rano po chleb i na kawę do Perino Vesco. Lody? Gelato Amico (wegańskie bezgluty), tradycyjna La Romana, ewentualnie Grom. Dla szukających wrażeń- via Ormea słynna jest z prostytutek, stoją tam dniami i nocami.  Na niedziele- mecz drużyny lacrosse.

W następnym odcinku- burżuazja:  Como (po raz enty, ale czy po raz ostatni?) oraz Bergamo, najpierwsiejszy raz.