12h na południe od Warszawy leży np. RPA. Czas niby sprawiedliwy dla każdego, a jednak nam udało się pokonać nie 14 193 km, a zaledwie 424. Dojazd do Rzeszowa= 5h w TLK; dojazd w Boże Ciało w Bieszczady- nie chcecie wiedzieć. I tak jesteśmy wdzięczni PKS Jarosław za jakikolwiek autobus, mimo że średnia prędkość wynosiła 40km/h. Jest to jednak idealna okazja, aby wprowadzić w życie patetyczne slogany #slowlife i #slowtravel i do przodu!

I to był bardzo doby pomysł, aby wstać o świcie i od razu ruszać w góry. Zimowy Smerek zaliczony, przyszedł czas na letni. Czarym szlakiem z Jaworca to według mapy 3-4 godzin. Według trasy odzianej świeżymi kupami niedźwiedzia- jakieś 2,5. Time is relative, prawda?

Kilka fotek z analoga:

Drugi, zdecydowanie lepszy powód dla którego warto było rano wstawać jest taki, że kiedy my około południa schodziliśmy już na dół, całkiem spore tłumy dopiero wdrapywały się na górę. Nic mnie tak nie satysfakcjonowało w tej chwili jak ich pełne nadziei spojrzenia i pytania czy daleko jeszcze. Hehe, no pewnie, że daleko, i stromo.

Magia Bieszczad istnieje i unosi się w powietrzu. Góry, choć niepozorne wydają się być idealne- łagodne, zielone i dzikie. Świadomość, że mieszkają tam wilki, rysie i niedźwiedzie jest tak samo stresująca jak i wspaniała.

Prawdziwi górale deszczu się nie boją i szanuje, że chce im się włazić jeszcze w strugach pod górę, my jednak byliśmy na to średnio przygotowani. Plecak i kurtki z lumpeksu okazały się strzałem w dziesiątkę, ale poza tym nie mieliśmy nic, aby na siebie narzucić. Udało nam się jeszcze poautostopować po okolicach, trafiając nawet na Holendrów (!), ale perspektywa dwóch kolejnych dni w schronisku nie przekonywała, dlatego w przerwie między chmurą a ulewą, musieliśmy zmienić plany.